Kim bilir kaç kez izledim, etkisi hiç değişmedi. Her izlediğimde tokat yemiş gibi oldum, içim acıdı. Öyle böyle değil çok severim bu filmi. Sıkışmışlık, gurbetlik, kimsesizlik, aşk, tutunma çabası ve her şeye rağmen yaşama arzusunu bu kadar arabesk ama bir o kadar da mükemmel bir sinema diliyle anlatan oldukça çarpıcı bir film bence Duvara Karşı...
En sevdiğim sahne Güven Kıraç’ın Sibel yan odada ağlarken “Ne ağlarsın benim zülfü siyahım” şarkısını söylediği ve saz nameleri yaptığı sahne sanırım.
Şimdi hatırlayınca bile o burukluğu hissediyorum.
2004ün Adana’sında ya vizyonda çok kısa kaldı ya da benim yaşım yetmedi sinemada izlemeye, tam hatırlamıyorum. ama sinemada izleyememiştim. Vcd kiralayıp izleyebilmiştim o zamanlar.
Yıllar sonra başka sinema’nın sayesinde kadıköy sinemasında gösterilecek olması mükemmel...
Altın Eldiven faciasından sonra Fatih Akın’ın bu sinemasını ne kadar çok özlediğimi farkettim.
