ama yine de özlem benim adım seni düşününce...bu tatili birlikte geçirdik...oturduğum banktın sen, oturduğum banktan izlediğim porsuk'tun...donmuş nehrin üzerinde teneffüse çıkmış çocuklar gibi şen ve aceleci dolaşan, bir konup bir göçen kuşlardın...banktan kalkıp yürümeye başladığımda kaldırım taşlarıydın ezip geçişlerime aldırmayacak kadar sert ve soğuk...az ileride fotoğrafını çektiğimi farketmeyecek kadar dalgın tatar amcaydın...giden adamdın ve gidişinin ardından el sallamak yerine o anı ölümsüzleştirmeye çabalayan bir ben...biraz daha ileri yürüdüğümde fotoğrafını para karşılığı çekmeme izin müsade eden cin bakışlı sokak çocuğuydun...ellerinin isine karşın yeni harlanmış ateş gibi bakan gözlerinle, hayatı dolduruyordun içime...köprüye vardığımda son çıkış gibi dikilen de sendin karşımda köprü de...köprünün tam üzerinde keşke yanımda olsanlı hayallere daldığım manzaraydın...kar tanesiydin yağmur olmaya özenmiş daha hızlı akabilmek uğruna...adını merak etmeden dizine oturduğum heykel oldun sonra dalgın ve düşünceli...trabzanların önünde başıboş bırakılmış bisiklet oluverdin sonra,sadece pedal çevirerek ve kollarımı rüzgara açarak sana hakim olmadan sürmek istedim seni...sonra her yaklaştığımda bana doğru ürkek ve sarsak adımlarla yaklaşan ama okşamak için eğildiğimde, üzerine düşen gölgemden kaçan tekir kedi... dedim ya bunca sen varken etrafta özlemem mümkün değil seni, ama yine de özlem benim adım seni düşününce...
