bir kız var iş yerinde, efsane gülüyordu. dedim bu kız sana bakmaz olum. bakmış. çok tatlı bulmuş beni. ancak 4 ay sonra o çok fazla bakınca gidip tanışabildim ve sosyal medya hesabını aldım. aynı gün akşam 9 dan sabah 7 ye kadar konuştuk. hem de aralık vermeden. numaralaştık araştık falan.
her gün buluştuk, yedik içtik gezdik falan. bu kısa sürede ben çok sevdim açıkçası. duygusal da bir adamım.
ama daha o gece dedim ki kendi kendime bu kız seni mahvedecek, süründürecek hazır ol. nitekim öyle de oldu.
ayrıldık, komple bitirdi ve engelledi. ardından 2 gün sonra başka biriyle sevgili olup fotoğraf attı. yani koydu bana. ben hala fotoğraflarımıza bakarken (1000 'e yakın fotoğrafımız vardı) o çoktan unutup başkasına gitmiş.
gittiği kişi de eski sevgilisiymiş. sonradan öğrendim.
geçen karşılaştık, öyle dönüp dönüp bakıp duruyor. eskiden görünce kalbim yerinden çıkacakmış gibi olurdu. şimdi o ne kadar tebessüm ederek, umutlu baksa da ben ne kadar hala içimde iğne ucu kadar bir sevgi kırıntısı olduğunu bilsem de eskisi gibi değil. ne heyecanlanıyorum ne başka bir şey. nefret var mı? vardı, artık o da yok. bomboş. umrumda değil.
şimdi beni soruyormuş ortak arkadaşlardan. nasıl falan diye. çok iyiyim, sormasın beni bir daha.
