bizler tv'lerden birşeylere üzülüp tv'lerden sevinen ve en fazla internet üstünden protestolar yapan insanlarız. gerçek hayatta tepki vermemiz o kadar zor ki. alıştığımız yaşamımızdan sıyrılmak bizim için o kadar zor ki! kendi konforlarımızdan kopamıyoruz. filistinde, çeçenya'da, doğu türkistan'da, afrika'nın birçok yerinde ölen insanlar için yapabileceğimiz şey film izler gibi izleyip üzülüp sonra bu üzüntümüzü unutmak.
ırak'ta günde onlarca bazen yüzlerce insan ölüyor kadınlara tecavüz ediyorlar. abd haçlı savaşını ilk körfez savaşından itibaren on yıllardır devam ettiriyor. biz ne yapıyoruz! koca bir hiç. çünkü bize dokunmuyor daha birşey. bize dokunmadığı için tepki duymuyoruz. başkalarının acılarını ise unutabiliriz. onlar zaten başka nefisleri ağlatıyor, onlar ölmüşler, yaralanmışlar, tecavüze uğramışlar.
biz ne ki! bize bir dokunan mı oldu ? yo! e o zaman ne zorlayacağız ki kendimizi? ne gerek var bunlara, değil mi? haydi galatasaray maçına dönelim değil mi? s.ktiret filistinlileri zaten onlar satmışlar vatanlarını değil mi? bahanemiz hazır.
