“Du” iki demektir. Ve bu kavram ikicilik olarak çevirilebilir. iki karşıt düşüncenin (bkz: materyalizm) (bkz: idealizm) karması diyebiliriz. Bunlar der ki; evet varlık vardır, fakat varlık tek başına değildir. Varlıkta soyut şeylerde olmalıdır. Yine insandan bakalım; insan bedenen vardır ve bedeni ile eylemler yapar, güç, kuvvet vs harcar. Fakat insan düşünür, iradesini kullanır bunlar için de ruhu vardır der. Ruh madde değildir ama varlıktır der. En önemli savunucularından biri descartes’dır. Descartes tanrıya dair düşünceleri sanki zihnin koruması altına alıyordu. Ama bilime göre bu tamamen mantıksızdı. Çünkü sen’den başka bir sen olması mümkün olamaz.
Ayrıca, Ruhun dışa dönüklüğünden bahseden herkes, sanki ruh ona ait değilmiş gibi konuşuyor. Aslında dünya ile her zaman bağlantılı olan ruh, bence sadece bizim içimizde olabilir. Bizden bir parça olmalıdır. Aslında buna neden ruh denme ihtiyacı hissediliyor bunu da anlamıyorum. Sanırım dinden kaynaklı. Fakat biz zaten beynimizden bahsederken bile, sanki bizden farklı bir şeyi anlatıyor gibi davranıyoruz.
