Tolga karaçelik’in ilk uzun metraj filmi. Hep aynı işi yapmaktan ve hep aynı cümleleri söylemekten sıkılmış, robotlaşmış ama robotlaşırken de delirmemeye çalışan bir adamın hikayesi.
Film, dünyaya bir meteorun düşeceği haberiyle başlar ama kimse bunu tepki vermez, işte filmin bize baştan göstermek istediği insanların ne kadar makineleştiği/robotlaştığı. Yine aynı şekilde kenan’ın her gün işte, evde, beberde söylediği aynı cümleler de bize bunu gösteriyor. Sürüldüğü afar’ın arafın anagramı olamsı da güzel olmuş. Daha yazacaktım da üşendim. Sonuç güzel film.
