hukukun üstünlüğünün tartışılır olmadığı, kararların milletin meclisinde alındığı, anayasa yanında devlet güvenlik mahkemesi sonuçlarının televizyonlarda rahatça konuşulabildiği güzel ülke. şimdiki gibi herkesin aynı fikirde olduğu programlarda prof. bolluğu yoktu. tip'li perinçek ile sanayici sabancı aynı yayına katılabiliyorlardı mesela. toplumsal olaylarda polis şiddeti yaşanmışsa günlerce haber yapılıyordu, yazılı ve görsel medyada o beğenilmeyen koalisyon ortakları ve bülent ecevit bolca eleştiriliyorlardı. kimsede kimseyi hapse atmıyordu. karikatür yüzünden yazar çizerler dayak yemiyordu. doksanlı yılların mizah dergilerine bakılabilir, kenan evren, turgut özal ve süleyman demirel nasıl itin kıçına sokulmuşlar. hiçbiri dava açmamışlardır çarşaf ya da gırgır dergilerine.
sonraları sağda solda düz kumaş pantolonlu, gömlekli ve traşlı tiplerle kimileri çember sakallı, kadınlarda türban ve yaz kış pardesülü tipler türediler. ibadetlerini rahatça yapıyorlardı, bizim okulda mescit vardı (1993). herkese, her kesime eşit mesafedeki devlet rahatsız ediyordu bunları yalnız. kamu ve üniversitedeki türban yasağını çarpıkça yorumlayıp, siyasete alet ediyorlardı. türkiye'de herhangi bir yaralı parmağa işemişlikleride yoktu hani. mücadeleleri ve demokrasi anlayışları kendilerineydi. bugün sürekli kötüledikleri eski türkiye'de necmettin erbakan çıkıp "kanlı mı olacak, kansız mı?" deyip rejim ve en güvenilir kurumu tsk'ya kafa tutabiliyor, her akşam bir refah partili vekilin laik cumhuriyet'in sonu geldi minvalinde konuşmasına denk gelebiliyorduk. ifade özgürlüğü belki aşırıya kaçan söylemleriyle kürtçüler için iyi olmasa da, dinciler için gırlaydı. eylem yapan türbanlılara hatta aczmendilere mikrofon uzatılıyordu. türkiye bu yaklaşımı yirmi yıl sonra gezi'de bile göremeyecekti.
