vazifenin ilk saatlerinde içinizde bir meslek aşkı, bir heyecan ve ister istemez kendini bir bok sanma içgüdüsü hakimdir.
saatler ilerledikçe işin tadı kaçmaya başlar. seçilmiş kişi olmadığını, ayak işlerine bakan bir hizmetçi olduğunu kabullenmek zordur. ama sonra kolundaki bantın bir rütbe değil de bir pranga olduğunu kabullenip. "ulan matematik dersi bile bundan iyidir be!" dediğin an ruhun huzura kavuşur.
