kırıldığında hiçbir sesin duyulmadığı hadisedir.
ne bir şangırtı ne bir güpürtü.
yalnız gözlerde derin bir karanlık bırakır.
herkesin kalbinin bir kırılma eşiği vardır. kalp ne kadar sağlamsa kırıldığında onarması da o kadar zor olur.
o hikayeyi çoğunuz bilirsiniz.
bilge bir adam oğluna der ki;
"ey oğul al bu tahtayı ve kırdığın her kalp için bu tahtaya bir çivi çak."
uçarı bir çocuktur oğlu ve lafını sözünü de bilmeyen biridir.
zaman içinde tahta öyle bir hale gelir ki çivi çakacak yer bulamaz çocuk.
babasına durumu anlattığında babası der ki;
"oğlum çok kalp kırmışsın ama kırmak marifet değil zor olan onarmaktır. hadi şimdi kalbini kırdığın tüm o insanlardan özür dile, gönüllerini al. ve barıştığın her insan için bu tahtadan bir çiviyi sök."
çocuk bu öğüdü tutar ve kalbini kırdığı herkesten özür diler, helalleşir.
ve bir süre sonra tahtada hiç çivi kalmaz. çocuk neşeyle ve gururla babasının yanına koşar ve
"baba bak tahtada hiç çivi kalmadı!" der.
baba "aferin oğlum" der ve tahtayı eline alır. üzerindeki delikleri oğluna gösterip şöyle devam eder sözlerine;
" çivileri sökebilirsin ama izlerini asla kaybedemezsin!"
ve yunus'la bitiriyoruz:
ak sakallı bir hoca
bilmezdir hali nice
emek vermesin hacca
bir gönül yıkar ise...
