babaya duyulan saygi ya da korkudan mada, arada bulunan asilamaz mesafelerden dolayi soylenemeyen seyler ise, hepsi bir bir bogazda dugumlenir.
8 sene, 5 ay, 12 gun. tanimaya dahi firsat bulamadan, 'acaba sunu babama soyleyebilir miyim?' diye bile dusunemeden babanin olmadigi bir hayata alismak zorunda kalmak. 12 yasinda ailenin tek erkegi olmanin getirdigi manevi sorumluluk. hem fiziksel, hem zihinsel baglamda yasin otesine uzanan olgunluk. basaridan gururlanacak, basarisizlikta koltuk cikacak, golgesinin dahi yettigi bir varligin bu dunyadaki misyonunu tamamladigina karar verilmesi.
bir gun, mutlaka soylemek isteyip de soyleyemediklerim teker teker aklima gelecek ve hepsini paylasacagim. bu aciyi 'o gunler'in gelecegi umuduyla kaldirdik, kavusacagimizdan da hicbir suphemiz yok...
