Arkadaşımla yolda yürüyorken arkadaşım, Tanrı sana bir hak tanıyor... Görmeyeceksin ya da duyamayacaksın diyor... Hangisini seçerdin? Diye sormuştu. ikisinin de rezil derecede kötü olduğunu ilk kez o an hissettim. Her şeyi zihnimde canlandırdım. Görememek; Duyduğum ne varsa bilememekti. Kuşların sesini duyacağım ama renklerini bilemiycektim. Hiçbir zaman ayna ihtiyacım olmayacaktı. En sevdiğim insanın dahi görüntüsü, zihnimin oluşturduğu olacaktı. Duyamamak; Müziksiz nasıl yaşanırdı? Herkesin yalnız ağzı kıpırdıyordu, peki Güneş, doğarken ses çıkarır mıydı?
Bu iki seçenekten birini muhakkak seçmelisin, dedi. Görememenin daha büyük bir kayıp olduğuna karar verdim.
