ben küçükken ninem dua ederdi. hep derdi ki, "allah'ım sen beni ele-avuca düşürmeden bu dünyadan göçtür. kimseye muhtaç olmayayım." sonrasında bir fısıltı gibi dudaklarından şu son cümle çıkardı; "benim canımı uykumda al."
bir sabah uyandık ki ruhunu yaratıcıya teslim etmiş ninem. ben korktum ölüsünden. yalan söylemeyeyim. annemler korkmadı haliyle.
ürktüm ben. ölüm buz gibi geldi bana. o zamanlar yaşım 15'ti. ve hayat bir film gibi önümdeydi. ben ise izliyordum sadece.
sonra büyüdüm galiba. okullara yazıldım. kızlara yazıldım. okullardan tasdikname aldım. kızlardan ise "siktir."
hayata gömüldüm. kitaplar okudum. filmler izledim. şarkılar dinledim. hepsini ciddiye aldım. satırarlarında bi' boşluk aradım her birininin. bulamadım.
yaratılış mecburiyete bağlandığı için intihar edemedim. ama biliyordum, bi' gün kovacaktı hayat bizi. o bizi kovmadan gitmek lazımdı. ben gidemedim. hayat arsızı olarak yaşadım. ve yaşıyorum.
yüzsüzlüğüm bundandır. siktir yediğim her kalbin kapısı önünde kafam aşağıda, el-pençe divan durmamın nedeni budur işte. başka da bir şey değil.
hayat beni kovduğunda gidemememdendir. gitseydim bile defalarca dönüp geri bakardım. belki geri çağırır diye. "gitme, kal" der diye.
edit; bu başlığı açıp, bu entryi yazmama ilham kaynağı olduğu için o büyük müzisyene sonsuz saygı ve sevgiler. ruhun huzurla doluyordur umarım. ve mekanın cennettir güzel insan.
