Her nedense türk kızlarında gereğinden fazlaca olan ihtiyaç.
Belki de eksikliğini duydukları şeyleri bir çeşit telafi etme çabasısır bu.
Kendilerini o kadar değersiz, anlamsız, eksik hissetmiş olacaklar ki sevilmeye atfettikleri anlam çok farklı.
Çıkışı sevgide, sevilmekte buluyorlar belli ki.
Her türlü sahtelikten hatta kendi sahteliklerinden bile yorulmuş olmalılar. Sevilmek onları ağırlıklarından kurtaracak, hafifletecek. Bin yıllık özlemlerine son verecek...
Bense bir erkeğim sevilmekten daha fazla sevmeye ihtiyacım var-dı.
Sanırım artık pek öyle hissetmiyorum. Ara ara yokluyor ama yeterince etkili değil. Üzerinde durmuyorum. Çünkü bu bir saplantı. Bağımlılık.
Dediğim gibi insanı daha çok içine çeken bir tuzak... acı veriyor. Hasta ediyor bu türlü özlemlere sahip olmak. Ben Duygularımdan vazgeçtim. Onlara acımasızca davrandım belki.
Sonuçta ben sevmemişim, kanıtlayamamışım, yaşatamamışım sevgimi, ne kendimi ne karşımdaki kişiyi mutlu edememişim... çok mu? Milyonlarca insan arasında bir ben eksik kalmışımsam ne olur? En kötü aşkın şairi olurum. Bu beni üzecek olsa da. Öyle.
Ekleme; insan kendisini sevmek için başkalarının sevgisine ihtiyaç duyar.
Sevgisiz kalmış insan sevme yeteneğini belli ölçülerde kaybedeceği için kendini sevmeyi de unutur. Biri gelip ona kendisini yeniden sevmeyi hatırlatana kadar bu böyle devam edebilir...
