Çünkü Mutluluğu, mutlu olma halini sevmiyorum. Zaten olamıyorum da. Başkalarında gördüğüm zamanlarda da mutluluk ne sevimsiz bir şeymiş meğer diyorum.
Hayat sıkintılarıyla, çileleriyle güzel. Yıpranmak gerekiyor. Pes demek gerekiyor bazen. Hatta yüzünü ölüme dònebilmek de... Şikayetçi değilim hiç.
Mutsuzluğumla kavgalı değilim, barışığım. Ve beni mutsuz kılan bütün sebeplere minnettarım.
Beni ben yaptı tüm olanlar. Artık Başka biri olamayacağımı da anladım. Zaten başka biri gibi olmak da istemiyorum artık. Eskiden başkaları gibi dertsiz tasasız veya gençliğimin ilk yıllarındaki gibi her şeyden her acıdan habersiz olmak isterdim. Keşke başka bir şekilde başka bir yoldan gidebilseymişim dediğim olurdu. Her neyse.
Mutlu değilim. istemiyorum da. Özlemiyorum da. Artık hatırlamıyorum da.
