insanlar bana neden az konuştuğumu, Seçenekler varken yalnız takıldığimı sorarlar bense cevap olarak kendimle başbaşa kalmaktan ve kendimle sohbet etmekten memnun olduğumu söylerim.
Boş, tamamen baş ağrısı olacak saçma muhabbetlere maruz kalmak huzurumu kaçırır.
Aklı yerinde olgun insan muhabbetlerini dinlerim. Ama hiçbir yarari olmayan şeyler için kelimeleri israf eden kişilerden uzak kalmayı seçerim.
Arkamdan sorunlu galiba diyebilirler mühim değil tabi.
Daha çok depresif olduğuma inanıyorlar.
iyi niyetle, ama gel ne olacak ki, hem sohbet ederiz kafan dağilir diyenler oluyor.
Ben de zaten kafamın dağılmasından memnun degilim. Anlamıyorlar. Sonra kafamı saatlerce toplayamıyorum. Siktiler kafamı diyorum.
Sanırım bende aptal insanlara maruz kalma korkusu anksiyetesi var. Mesela fazla gülünecek bir şey yokken masada ağız dolusu kahkaha atılması sinirimi bozar. Ve bu insanlarımızın çok yaptığı bir şeydir. Sinirden şakaklarımda uyuşma olduğunu hissederim. Bozarsam da fena bozarım. Ne insanlar kırılsın ne de adım deliye çıksın diye bulaşmıyorum kimseye.
Benim kafamda biri pek azdır. Henüz denk gelemedim tam anlamıyla bana yakın birine. Aşırı kontrolcü biriyimdir çevremde kontrol edemeyeceğim kadar unsur varsa ben orda yokumdur. Dolayısiyle içime kapanmak zorundayım.
