Kendi kendine şekillere girmektir. Biz bunu çok duygusalız diye yorumlasak da bu bildiğin ergenliktir.
Ortada aşık olunan elle tutulur bir insan yok ama Aşk acısı denen şey var... Ve bu acıyı hissetme yeteneğimiz de var maşallah. Ne tuhaf mahluklarız biz. Belki de kendimize acımaktan yandım bittim demekten zevk alıyoruz.
Bakın bunlar hep meşguliyetsizlikten, cehaletten. Boş kafalılıktan.
S.kmişim ben böyle aşkı. Ha ben bir kadını sevmez miyim? Sonuna kadar. Tapmaz mıyım? Gururla.
Çünkü o verken ben artık mutsuzluktan anlamam.
Birakıp gitsin istemem hiç, ama O gittiğinde de yandım öldüm bittim demem. Hayatımda Var olduğu süreyi kâr sayarım kendime. Bana onu sevme şansını tanıdığı için şükranla anarım her hatırasını. Yetinmesini ve mutlu olmasını bilirim.
Aksi halde koyu, mide bulandırıcı bir arabeskliğe bürünür günleri insanın ve öyle iğrenç duygularla yaşayabilmek gibi bir kabiliyeti yoktur herkesin.
