Gerçek karakterimdir. Uzun zamandır bilinçli olarak bunu bozup daha sosyal biri olmaya çalıştım ki epey de başarılı oldum diyebilirim. Çevrem insanla doldu filan. Lakin sonunda olmadığım bir karaktere bürünmenin zorluğu, insanların her lafı kullanması, samimiyetin yüzsüzlük olarak geri dönmesi beni boğdu.
ziyaretin de samimiyetin de konuşmanın da kısasının makbul olduğunu anladım. Varsın soğuk desinler, varsın suratsız desinler. Artık yeniden, birilerinden kaçmayı ve gizli kutu olmayı kendim istemeye başladım.
Aslında bu anlaşılamamak... bu sıkılmak... bu Herkesten bıkmaktır. Şunu desem tersler mi bunu desem bir gün kullanır mı şöyle desem bana hakaret eder mi böyle desem suçlu olur muyum, yanlış anlar mı, kırılır mı gibi şeyleri düşünmemeyi sağlar. Herkesten uzak olmak yalnız olmak daha güzel. En azından hakknda hiçbir şey bilmediklerinden kimse de tutup bunları kullanamıyor.
