maaşları yönetemeyen kişilerin çoğunluğu bu grupta malesef.
Cafelere, çikolatalara, cuma akşamı eğlencelerine, doğum günlerine ve büyük yatırım olarak gördükleri evlerine maaşlarının büyük çoğunluğunu kaptırıyorlar, kredi kartlarının asgarisini ödeyip yaşamaya çalışıyorlar.
Benim kendi kuzenim de bu grupta çocuk 31 yaşında şu an, ki türkiye şartları içerisinde aylık vergiler vs. düşülünce 11 bin liradan fazla kalan birisi. Onla konuşurken nasıl ben elimde ay sonu neredeyse eksiğe düşecekken, benim çeyreğim kadar kazandığın zamanlardan bu hale geldin diye sordu.
Cevap basit, eğlence insanı öldürüyor ve bu keyiflerini sürdürmek istiyorlar. Biraz zam aldıklarında bankalardan insanlar ev kredilerimiz şöyle uygun, artık bir araç almanız lazım xxx hanım diye aranıyorlardı.
Yoldayken bile ellerine kredi kartı tutuşturuldu insanların bu ülkede.
Kuzenim şu an maaşının yüzde 70ini neredeyse aldığı ev için veriyor. Aylık yatırım yapabileceği 6 bin 7 bin tlsi ona gram kazandırmayan evine gidiyor. Yıllık 75 bin lirasını çöpe atıyor, bu insandan zamanında( ev vs yok iken ve bu kuzenimin birikmişi var iken) 20 bin tl istediğimde o para için çok çalışmalısın cevabını veren bir kişi.
“Para için çalışan bir kişi.”
Parayı halbuki finansal zekasıyla kullanabilseydi, birikmişleriyle birlikte para onun için 7/24 çalışmaya hazırdı.
Bana vermediği/veremediği para ile 1.5 haftalık tatil yapmış biri *
