ayrı odalara sahipken bile ev arkadaşlarıma katlanamayan bünyem için korkunç gelen durum.
birisiyle beraber olmak hayata birlikte göğüs gerebilmek, saf güven ve destek demekti benim gözümde. o yüzden 'başkasını düşünme zorunluluğu' gibi sorumluluklar yükleyen sevgililik/evlilik eskiden oldukça romantik geliyordu. bundan çekinmiyordum ama her şey değişti.
şimdinin ilişkileri birbirine köstek olmak için sürdürülüyor sanki.
o yüzden tiksindim. bir de sorumluluğa dair kısa bir fragman izledim diyebilirim.
kişisel alanıma çok alıştım. umarım karşıma fikirlerimi değiştirecek birisi çıkar.
suç benim değil, bu kadar sene yalnız bırakmasalardı.
