hayatımdaki tüm radikal kararlarımı kendim aldım çevremi ve ailemi karşıma alarak. şimdi onların gözünde ummadıkları başarıları elde etmiş gibi görünsem de ileriye adım atacak enerjim kalmadı. yolun yarısındayım ama ilerleyemiyorum. bunun bir üstü tükenmişlik sendromu.
ayrıca eskiye yönelik şunu yapmasaydım dediğim bir radikal kararım yok ama keşke şunu da yapsaydım dediğim bir çok anım var. mesela sosyal hayatta daha aktif olmak isterdim. yüzmeyi, piyano çalmayı öğrenmek, Türkiye'yi-dünyayı gezmek, sürekli yaptığım planları ertelememek gibi...
