Deden hasta dedikten takriben 3 saat sonra adanın tepesindeki hastanede dedemi görmeye gelmiştik.
Bizi bırakacakları kimse mi yoktu, yoksa son bir kez görelim mi istemişlerdi? Hala bilmem.
Dedemi uzaktan görmüştük o güneşli günün öğleden sonrasında. O ipince adam sanki yok olmuştu yatakta zayıflıktan. Mavi gözleri vardı sanki bir tek ifadesizce bakan.
Sonra apar topar dışarı çıktığımızı hatırlıyorum. Bir süre kimse konuşmamıştı.
Tepeden denizi izledik halam başımızda. Sonra annem geldi, koşa koşa son vapura yetiştik. Babam kalmıştı hastanede. Annemden Dondurma istemiştik, hadi demişti, eve varınca alırım.
O gün ölmüş dedem. Heybeliada'da sıcak bir yaz sabahında.
Oysa ki biz, Yıllarca dedemi babanemin yatağının altındaki çarşafa sarılı halı sanmıştık. Babanemin odasına yıllarca korkarak girmiştik... Meğerse o gün gitmiş dedem, o annemin dondurma almadığı gün.
