Aslında genel bir bakışla bunu reddedebiliriz, egzistansiyalistleri/varoluşçuluk felsefesini bu konuda inceleyebiliriz.
Tanrıya inanan varoluşçuları okuduğumuzda (kierkegaard, jaspers, manuel...) hayatı sorgulayıp cevabı tanrıda bulmamız gerektiğini; hayatı ve hayatın zorluklarını Tanrı ile aşabileceğimizi söylerler. Geleceğe umut ile yaklaşırlar.
inançsız egsiztansiyalistleri incelediğimizde (nietzsche, sartre, heidegger, kant...) ise yaşamın anlamsızlığını, bunalımı, bulantıyı, kaygıyı ve bilinmezliği görürüz.
Türk yazarlardan oğuz atay in korkuyu beklerken adlı öyküsünde bunların hepsini fark edebiliriz, hatta gözümüze sokar.
Belki insanın inanmaya ihtiyacı vardır, belki de gerçekler acıtıyordur kimbilir.
