7 yıl önce bu sabah işyerindeyken annem Aradı meğer gece bütün aile topluca hastaneye gitmiş benim haberim bile olmamış. Sabahta herkes uyuyor sanıp evden çıkmıştım. Türkçü olan abim adını Göktürk koymak istemiş bende göktuğ olması için diretmiştim. Neyseki sözümü dinleyip istediğim ismi koyacaktı. işyerinde vakit geçmiyor dakika başı doğdu mu diye herkesi sırayla arayıp taciz ediyorum. Sonunda fotoğraf geldi ama nasıl tombik, eller bi şekil filan. E bu kocaman doğmuş diyorum kendi kendime. Tabi ben heyecanla görmeyi kucaklamayı zor bekledim. ama küçük bey sarılık olmuş 1 hafta eve gelemedi. Sonra bi geldi minicik hap kadar bişey “e bu fotoğrafta daha büyük duruyodu” dedim. “Sanki internetten eşya alıyosun” diye dalga geçtiler benimle. Sonra o minik adamı çok sevdim ben.. bi laf vardır ilk yeğen evlat gibi sevilir diye, belki doğru bilmiyorum.. bi gülse dünyalar benim olurdu, beraber şımardık, eğlendik. ilk ayakkabısını, ben aldım.. ilk adımlarını benimle attı. Ve her birinde o kadar heyecanlıydım ki sanırsın ben yürüyorum.
Diş çıkartırken 2 defa havale geçirdi bütün aile hop oturup hop kalktık.
Yazmayı öğrendiği gün görüntülü konuşurken bana yazısını gösteriyordu. Ben halamı bu kadar sevdim mi inanın bilmiyorum ama yeğen bambaşka birşeymiş. Kıymetlim bugün 7 yaşında, huyu, suyu, sevdiği- sevmediği herşey haliyle bana benzemiş. Annem seni yeniden büyütüyor gibiyim diyor.. iyi ki doğdun Göktuğ’um hayatının başarılarla dolu olmasını tüm kalbimle dilerim.
