Bir başkası için belki yaşam tarzı olan ama kendi içimde bocaladığım
ve büyük günahlardan saydığım anlatamadıklarım var.
insanın bu günahları başkalarına, sırdaşına anlatıp arındığını düşünürüm. Kendimde o cesareti bulamadığım için arınmam mümkün gözükmüyor.
Tek bir kişiye anlatıyor olsam dünyanın en kötü insanı oluşumu belgeliyor olacağımı düşünürüm. Sefillerin ana karakterinin, hapise girmesi ve sonrasında hiçbir yerde iş bulamaması gibi. Hapse girdiğimi kimse bilmemelidir ki belediye başkanı olabileyim.
içimden geçirdiklerimi biri duysa, mutlaka beni sevmezdi diye düşünüyorum. Oysa bizler, en sevdiklerimizi dahi sözlerinden ve eylemleri hareketiyle tanıyoruz. Ya herkes herkesin iç sesini duysa idi?
