Üniversite zamanlarında yurda gelmiştim, tabii yine ilk ben gelmiştim. odama giderken koridorda bi tane serçe gördüm, içeri girmiş acı acı ötüyor, o karanlık koridordan kurtulmak istiyordu. onu incitmeden dışarı salmak istedim fakat ben ona yaklaştıkça o benden kaçtı. ona hiç zarar vermedim, sadece yaklaşmaya çalıştım küçük adımlarla. fakat 2 dakika sonra ödü mü koptu nedir, öldü. çok üzüldüm. avucumun içine aldım, onun için dua ettim, başını okşadım ve yurdun arka bahçesine gömdüm hatta küçük de bir taş koydum başucuna mezar taşı diye. Fark ettim ki aradan 5 sene geçmesine rağmen içimdeki o çocuksu duygudan 1 gram bile eksiltememişim. sanırım kaç yaşına gelirsem geleyim bu hep böyle devam edecek. çocukluğum kursağımda mı kaldı nedir bilmem, benim kalbimde hala çocuklar sallanır. Benim bahçem siyahın içindeki en beyaz olandır.
