Hani bazen olur ya her şeye paydos dersin... Her şeye eyvallah deyip, çekip giderken ardına bile bakmadan; onuruyla yüreğinin peşine düşmenin kıvancı içindesindir kuşkulara mahal vermeden... Talihsiz adımların çıkmaz sokaklarında aldanan yüreğini acımadan kör kuyulara atan fahişe aldanışlar, elvedanı bile hak edemeyecek kadar sana uzaktırlar, sana yeniktirler... Asla ve asla anlayamayacakları şey, kazanan olduklarını sandıkları oyunlarında kaybetmeye mahkum olduklarıdır. Hayat gerçek kadar gerçek kalacak kadar oyundan uzaktır. Sen yüreğini emanet ettikçe acımasızlaşan fahişe aldanışlar, bir inme gibi çökerken yüreğine umarsızca; bilemedikleri şeydir bağışlayamadığın ağıtların... Asla hak etmedikleri, asla hak edemeyecekleri şeydir ay tenli kalbinin pırıltısı...
Sen... Yüreğinin namusu ile çirkefe mezar olamayacak kadar kudretlisin... Sen... Yüreğinin namusu ile fahişe aldanışlara gebe kalamayacak kadar asilsin... Ve sen ki vahameti yitiren, viladetine pişman kahroluşlara fersah fersah erişilmez derecede uzak kalansın... Dinle ki: bu sefer şarkılar gerçeklere kanasın... Dinle ki ninnilerle uyuyan ruhunu yücelere uzatsın... Yalandan da yalan varoluşlar inlerine gömülsün... Günah kokan elleri dokunmasın... Kir tutmuş kalpleri dokunmasın... Paslı dudakları öpemesin... Senden uzakta, senden ıraklara yürüsünler. Yoksunluklarıyla çürüttükleri variyetleri, tutunamadıkları ruhunun kulaklarına küpe olsun...
Bilir misin ey dost! acı olmasa, tatlı bu kadar tatlı olmazdı... Acısına gömdüğün pişmanlıkların, daha tatlısıyla yeşerecek. Görkeminde, azametinin acziyetine kapılmış ruhlar göreceksin... Kendilerine uzak, kendilerine yabancı. Dirhem dirhem azalacaklar... Dirhem dirhem yok olacaklar... Ninnilerle uyuttukları gerçekler, acı acı yakacak benliklerini... Sen yine sen olacaksın... Sen kalacaksın...*
