Dışarıdan bakacak olursam genellikle evlilikler de sabrın olmadığını görüyorum.
iki insan birbirini severek evleniyor. Onca masrafın altına giriyor. Taksitle alınan eşyalar, bankaya ödenen krediler derken zaman geçtikçe insanlar bunalıyor.
Eskiden olduğu gibi kimse artık kara kaşı kara gözü için evlenmiyor.
Bir de bir taraf hasta oldu mu bakalım bu da bir imtihan ilişkileri için. iyi olan taraf bakacak mi karısına veya kocasına.
Şöyle de bir yönden bakalım. Kadın çalışmıyorsa eğer muhtemel evin tüm işi onun sırtındadır. Ütüsünü yapar, çamaşır yıkar, evi temizler, yemek yapar vs. kardeşim bu kadın evde tek yaşamıyor ki koca dışarı da çalışsa bile kendi tabağını sofraya koyabilir, kirlisini kirliye atabilir. Böylece kadında der ki eşim beni de düşünüyor, değer veriyor ki yardım ediyor. empati aynı evin içinde yaşayan insanlar için çok önemlidir.
Belki de toplumca empati yeteneğimizi kaybedip ama o da böyle yapıyor, şunu söylüyor, annesi bana bunu dedi şeklindeki önyargılarla kafamızı dolduruyoruz ve çıkış yolu bulamadığımızdan da insanlar mutsuz oluyorlar.
Çok büyük bir günahı, sorunu olmadığı sürece insanlar birbirlerine şans verebilmelidir. Ancak bu karşılıklı olursa işe yarayabilir.
