hem ilk hem son sevgiliyse bu sevgili aslında söyleyecek hiçbir şey bulamaz insan.
hem mutlu olmasını istersin hem mutsuzluk dilersin. konuşsan saçmalarsın sussan söylemediklerin kalır içinde.
konuşabilsen belkide kal diyeceksin. kal demenin yükünün ağırlığından korktuğun içinde aslında söylemeye hiç cesaret edemeyeceksin.
takılıp kalacaksın o sözlerde. derste konuşan hocayı dinlerken, en yakın arkadaşın derdini anlatırken, annen günün nasıl geçtiğini sorarken, insanlar eğlenirken, yolda yürürken,...söyleyemediklerini düşüneceksin.
veee aylar sonra birgün aklında o günle ilgili sadace bunların kaldığını göreceksin. unuttum derken bir daha hatırlayacaksın bir daha unutmaya çalışacaksın. kendi kendine bitti diyeceksin. bitti ve gitti.
o ayaklarını yerden kesen duygunun kalbine bir daha uğramasını bekleyeceksin. belki birgün... ***
