en iyi orhan pamuk kitabı.
şimdi bu 'en iyi' kavramını açalım: Kara kitap türk edebiyatı için 'iyi', 'evet olmuş' diye nitelendirelecek bir kitap.
(bkz: yeni hayat)a nazaran daha edebi, daha oturaklı bir yapıt.
(bkz: yeni hayat) ta da, (bkz: kara kitap) ta da bir esrar mevzu var ki acayip sırıtıyor, pamuk bu iki kitabında da esrarın nemenem bir şey olduğunu okuyucuya veremiyor.
kara kitap: hurufilikten, şems ile mevlanadan, hikayelerden, 'kişinin kendi olması olamaması'ndan bir çok konuda ayrıntıya boğuyor okuyucuyu, hatta pamuk kendi bile bu romanı uzatmaktan şikayetçi oluyor, kitap bir yerinde. Kitabın özellikle son bölümü edebi açıdan iyi ( (bkz: kardeşim benim))
lakin şunu anlamış değilim, pamuk bu kitabı şunu konu ediyor; hayattaki tek mesele kişinin kendisi olabilmesi yahut olamaması. şimdi pamuk bir çok örnek veriyor, tarihdeki bir çok devlet, imparatorluk, persler, sasaniler, vs. kendileri olamadıkları için tarih sahnesinden çekildiklerinden dem vuruyor. tamam romanlar yalandır, kurmadır, yazılar masal hikayeler meseldir. peki bizim cici pamuk'umuz neden kendi öz değerleri yerine batıcıdır.
ey pamuk hani 10-15 yıl önce kara kitap deyu bir kitapta kurmacada olsa insanın kendi olabilmesini hayatın en önemli mesele olarak ele almuştın, e kardeşim sen neden kendin olamadın, bu ülkeye batıdan baktın.
