insan yalnızlıktan korkuyor genelde. korkunun nedenini soruyor kendine, sebepler pek saçma... sorup o cevapladığı kısa anlarda ufak bir rahatlama yaşıyor. çünkü anlıyor, benimsiyor; yalnızlıktan korkmak saçma. cevabını unutuyor ara ara, işte o zamanlar sahte de olsa birilerinin olması daha iyiymiş gibi geliyor. sahtelikten boğulacak gibi olduğunda da yine yalnızlığa koşuyor. sonra yine korkuyor... kısır bir döngü bu.
1 aydan uzun süre sonra gelen edit:
yine yalnız hissedip korktuğum bir günde gelip bunu okudum ve kendime geldim, teşekkürler ben. insanın en iyi niyetli arkadaşı ya da en kötü niyetli arkadaşı kendidir, tarafını düzgün seçmek gerek. Sahteliğe boğulmaktan kıl payı kaçabildim mi yoksa yine mi döngüdeyim? Göreceğiz...
