Yaşamak ve hayata bağlanmak için artık bir sebep bulamamak gelir. Ne güzel bir aile ne hayal edilen bir iş ne de yanında sevdiklerin vardır. Tükenmektir, artık katlanamamak ve usanmaktır. Zaten sonunda ölüp gideceğiz en azından benim seçimimle olsun diye düşünürsün.
Sonra dünyayı ve yaratışılı da bir sorguladığında evrende acının hakim olduğunu fark ettiğinde... Ve dünyaya istemeden geldiğini hatırladığında seni hayata bağlayan din engeli de kalkmış olur.
En temeli umudun tükenmesidir ama. Umut olduğu sürece bahaneler üretir ve bir şekilde yaşarsın.
