Sessizliği ya yaran ya da hoşnutça içine nüfuz eden ezan. Ortası yok. Kimi sesler hoşça nüfuz ederken, kimi sesler ise yarma oluyor. Büyüdüğüm şehirde merkezi sistem vardı ve ezan tüm şehre tek bir camii'den okunurdu. Ulu camii ve Hafız ali... Ses tonundaki o nağmeler, kulakları ruhla birlikte okşayan o tonlamalar, ziyadesiyle arap aksanı ve huşu dolu bir davet. Tüm memleket, dağın eteklerinde kurulu taştan sokaklar ve evler hafız ali'nin sesiyle asude bir mistizm ile yankılanırdı. Yankılar lacivert tan ağartısı yalancı denize doğru süzülüp ovada kırıklıklarını dökerdi. Sadece sabah ezanı değil, günde 5 defa hafız ali'nin mahrecinden kopan tonlar ev ev şehri gezer, damlardan uçar abbaralara uzanırdı. Her ezanda hafız ali'nin ses tonu makama ruhları uydururdu. islam dininin bilal-i habeşi varsa, biz şehir müslümanlarının hafız ali'si vardı. O ki tüm ruhlara hitap eder, müslim gayrimüslim gözetmezdi.
