evimizin sundurmasinda oturmaktayim. karsimda ayibogan lincoln* ve yardirmis kardesi michael scofield dikilmekte. bir seyler ceviriyoruz, fisildasmalar, saga sola bakmalar falan. birden ablam beliriyor yanimda. michael da bir an disari cikmis. linc bana karsidan goz kirpiyor ve 'mikey halleder, rahat ol sen' falan diyor.
en basta anlam veremesemde ablamin beyninde bir problem oldugunu, bunu da cozebilecek kisinin beyin cerrahi (ruya bu, heyecanlanmayin hemen) michael scofield oldugunu hatirliyorum. mike geri donuyor disaridan, goz goze geliyoruz, 'halledicen dimi' diyorum, gonulsuz bakislarla oflayip puflamaya basliyor. linc ile goz goze geliyoruz, 'ne yapabilirim?' mealinde kafasini hafifce saga egip, kaslarini kaldiriyor.
israrlarim sonuc vermiyor, firari kardesler bizim evden ayrilmak uzere cikisa yoneliyorlar. scofield donuyor ve 'sessiz kalacaksin degil mi?' diyor. imali bakislarla birlikte 'umarim..' diyorum. birden surat ifadeleri degisiyor, yusuf yusuf ettiklerini farkedebiliyorum.
ruyanin en orjin kismini dahi kardes icra ediyor. 'are you blackmailing us?' diyecek belki ama, bizim mahallede gecirdigi dakikalar bile onu bambaska bir insana cevirmeye yetmis.
'sen de her muz ortaya kafa sokup, gol atmaya calisiyosun be birader!'. vay babo vay! 6 yasindan beri kahve kulturune maruz kalmis pos biyikli dayilarin dahi akillarinin ucundan geciremeyecegi bir tasvir, bir te$bih, bir aforizma, tanimlayacak bir kelime bulmaya calisirken sictigim bir saheser!
bilincaltim da bundan etkilenmis olacak, 'su ruyayi kesiyim ben burda, yarin gitsin arkadaslarina anlatsin, sozluge yazsin, makara yapsin biraz bizim lale' diyor. lale demesine bozuluyorum biraz ama, hayatimi boylesine ruyalarla (#3393743)senlendiren bilincaltima en ufak bir kin beslemeyi dahi hainligin uc noktasi olarak goruyorum.
