Sabaha karşı ekşide ölmenin ne kadar zor olduğuyla ilgili bir yazı okudum ya da okuduğumu zannediyorum. Çünkü arama geçmişinde öyle bir şey bulamadım muhtemelen entrinin yazarı beynimdi.
Sonrasında ani bir aydınlanmayla, ecelimle ölene kadar yaşamak zorunda olduğumu idrak ettim ve bunu kabullenmeye çalıştığım sırada karabasan dediğimiz arkadaş geldi. O an ölüyorum sandım ve içimdem bu kadar çabuk ve kolay mıydı diye düşünürken şimdi olmaz diye bağırıyordum, Ama fazla direnmeyip ruhumun bedenimden ayrılmasına izin verdim. Daha sonraysa geçmiş tecrübelerime dayanarak bunun uyku felci olduğunu fark ettim ve o an zihnimi meşgul edecek başka bir şey bulamadığım için inançsız olduğum halde nas felak surelerini okuyarak süreyi eritmeye çalıştım.
Özetle ölüm gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi.
