2 yıl boyunca uğraştığım ancak sonunu göremediğim için bıraktığım spor. şimdilerde her sabah mekik , şınav , barfiks üçlüsüyle mevcut formumu korumaya çalışsamda başarmak mümkün değil. işte bu yüzden sonunun olmadığına kanaat getirdim. ancak belli bir seviyeye ulaştıktan sonra hep o seviyede kalma isteği yüzünden bırakılamayan spordur. ilk başlarda hobi olarak alışkanlık edinilir sonra ilk düşüncesiz yorumların muhattabı olunur. üstüne para verilip hammallık yapmak acımasız bir örnek olsada belli bir seviyeden sonra bu sonuç kaçınılmaz oluyor. zevk için her hafta halı saha maçı yapmakla haftada dört gün salona gitmek aynı şeyler olmadığından tıkanıp kalınıyor. elde kalanlar abi omuzların ne kadar geniş senin , abi benle bilek güreşi yapsana , abi sen kaç kilo vuruyorsun , abi bunu ne kadar sürede yaptın , abi biseps mi girim triseps mi gibi abuk sorular ve yorumlar. bakın burdan gençleri bilgilendirmek gerekiyor.*
kız güruhu için erkeğin makyaj yapması gibi bir olgudur vucut geliştirme. zaten vucut geliştirmiş bir insan ne kadar felsefik konuşsada vucut gelişmiş beyin gelişmemiş yaftasından kurtulamıyorsun.* bu yüzden yapılıyorsa insan kendi için yapmalı birileri görecek beni daha çok beğenecek veya vurduğumu devirecem mantığıyla yaparsan adam sana 2 cümle kurar o kol denen maddeyi kaldırıp yumruk atacak maneviyat kalmaz.
