sürekli mutlu olmamız gerekmiyor aslında. korkabiliriz, endişelerimiz olabilir, acılarımız da olabilir. olsun da zaten. sürekli acı olmayacağı gibi hep mutlu da olunmuyor. mutluluk bir hedef olmamalı sanırım, yolun kendisi yolda karşılaştıklarımız daha değerli. ”sürekli mutlu ol, mutluluğun peşinden koş” mottosu kapitalizmin söylemi, dayatması gibi geliyor bana. ama insanın doğası öyle değil. dibine kadar acı da çekiyorsun, mutluluktan ağladığın, başının döndüğü anlar da var hayatta.yorucu olsa da böyle yaşamak daha sahici gibi. feridun düzağaç "bana bitmeyen bir şey söyle, söyle sonsuzluğa inanayım" diyor bir şarkısında, o geldi aklıma. sonsuz olan bir şey yok ki mutluluk baki olsun.mühim olan iç huzuru yakalamak, o dengeyi hayatımıza yansıtmak gibi geliyor.
