gayet makul ve mantıklı bir savlamadır. bir insanın anadilini adam gibi konuşmak istemesi ne zamandan beri bölücülük olmuştur? ancak aksi yönde düşünen çok insan var ne yazık ki!
ben kürtlerin ve bu coğrafyada yaşayan bütün insanların etnik kimliği ne olursa olsun anadilini konuşmasından yanayım. gelgelelim kafamda bazı soru işaretleri de yok değil.
kürt sorunu deyince hemen herkes, herkesin zaten bildiği lakırdıları yeniden birbirine hacılıyor ve sorun tartışıldı sanılıyor. ama kan bir yandan oluk gibi akmaya devam ediyor. bombalar patlıyor, mermiler yakılıyor ve hayatlar bitiyor. patlayan her bomba, yanan her mermi hayat söndürüyor, canlara mal oluyor.
"yasaklarla hiçbir yere varılamaz." en büyük klişe de bu. evet varılamaz. bunu herkes biliyor zaten. papağan gibi aynı şeyleri tekrar edip duruyor, yerimizde sayıyoruz. bana kalırsa sorunu sadece kimlik boyutuna indirgemek ya da sedece ekonomik boyutuyla ele almak kadar saçma. yoksulluktan daha büyük bir gerçeklik yoktur. kürtçe şarkı dinlemek güzeldir belki ama insanın karnını doyurmaz.
bu adamlar dillerini konuşsun istiyorum. konuşacaklar da. ama anadilde eğitim istemek, anayasada kürtçe'ye de yer açılmasını istemek bana eşitlikçi bir talepten çok ayrıcalıkçı bir talepmiş gibi geliyor.
anadilde eğitim mi? ona da peki diyelim. ben bu kardeşlerimle nasıl anlaşacağım? zamanla birbirini anlamayan insanlara dönüşmeyecek miyiz? sanki yurt dışından gelmiş turistlere baktığımız gibi bakmayacak mıyız zamanla birbirimize? çok değil bir iki kuşak sonra vaki olur bu söylediklerim.
birarada yaşama kültürüne inanan bir insanım. ama bir arada yaşamak birbirine yabancılaşmış, birbirlerini anlamayan, dertlerini, sevinçlerini bölüşmeyen\bölüşemeyen, güzellikleri paylaşmayan insanların belirli bir matematik konumda mal gibi yaşamaları değildir bana kalırsa.
çok mu romantiğim yoksa? bilemem... herkesle kardeş olmak istiyorum. beraber yaşamak... ama yabancılaşmadan yaşamak...
