2000'li yılların başı. bilgisayarlar yeni yeni evlere girmeye, mp3'ler yeni yeni yaygınlaşmaya başlamıştır. 5 liraya mp3 doldurulur cd satan yerlerde, onlarda da popüler şarkılar vardır. cd writerlar ise hemen hemen hiçbir bilgisayarda yok. benim evimde bilgisayar var ama avril lavigne'nin bu harikulede şarkısı yok. değerli bir dostumda bu şarkı var ama bir türlü benim bilgisayarıma aktaramıyoruz. ve ben, her gün bu şarkıyı dinlemeliyim, yoksa bir şeyler hep eksik kalıyor...
günlerin değerini bildiğimiz zamanlar. eksik kalmasını kabullenemiyoruz henüz. ve ben, her gün 25 dakika yol yürüyerek arkadaşımın evine gidiyorum, bu şarkıyı dinliyorum. sıradanlaşmasını istemiyorum bu özel şarkının, üst üste sadece 2 kez dinliyorum, 3.'yü asla. sonra, şarkının verdiği hüzün ve bir gün daha şarkıyı dinlemenin verdiği mutlulukla izin istiyor, 25 dakikalık yolu tekrar yürüyüp evime geliyorum. ama bitmiyor, gece uyumadan önce, güzel olmayan sesimle nakaratını söylüyorum "it's a damn cold night, trying to figure out this life. won't you take me by the hand? take me somewhere new. i dont know who you are, but i... i'm with you"
bugün, yıllar sonra yeniden bir mekanda yeniden duydum. o güzel yılları, o tutkuyu -sanki bugünmüş gibi- yeniden canlandırdı bende. şu anda yine dinliyorum ama üst üste sadece 2 kez. 3'yü asla.
