insana müthiş bir keyif verir. Bir zamanlar çiziyordum ben de sözlük. Baya bildiğiniz kareli defterime karakalem çalışmaları yapıyordum kendi çapımda. Fena da olmuyordu hani ben baya kendimle gurur duyuyordum, çevremdekiler de beğeniyorlardı çizimlerimi. çok seviyordum bir fotoğrafa bakıp o fotoğrafın resmini çizmeyi.
Taa ki benim emek vererek saatlerce çizmeye uğraştığım resimlerin olduğu defteri, düşüncesiz ablam çocuğunun önüne verip bak oğlum dayın ne güzel çizmiş al kalemi anasını sik bunların diyip yeğenime çizdiğim bütün resimleri piç ettirene kadar. O günden sonra sikerim resmini de çizimini de dedim ve bir daha kalemle cin ali dışında hiçbir şey çizmedim.
Zaten bu hayatta heves ettiğim, yapmaktan keyif aldığım hiçbir şeye değer vermedi ki yakınlarım. Daha el kadar bebeyken sabahtan akşama kadar severek mutlu bir şekilde oynayıp, vakit geçirdiğim oyuncaklarımı gelen misafir çocuklarına verirlerdi. Neymiş efendim koca çocuk olmuşum daha ne oyuncağıymış. Ulan çocukluğumu bile adam akıllı yaşatmadılar bana...
Yine çok doluyum içimde kalan ukdeleri anlattıkça yeni bir tanesi daha aklıma geliyor konu resim yapmaktan nerelere geldi amk.
