''' Şu manzaraya bir bakın. Bu taşıdığım Ayşegül mü? Hayır, hayır. Bu taşıdığım Ayşegül değil. Sanki kollarımda bütün kainatın yükü, binlerce mutsuz aşığın cesedini taşıyorum. Şimdi kucağımda yatan bu cansız beden, sevgilim, Ayşegülüm... Ölürken, ölürken bende kalan tek akıl kırıntısınıda beraberinde götürecek. Hayatımın bütün anlamını alıp gidecek. Acıdan bir dağ düşünün, sanki üstüme devrilmiş. Dünyadaki tüm balinalar sanki aynı anda karaya vurmuş. Göçmen kuşları düşünün, sıcak iklimlere varamadan acımasız bir avcı hepsini vurmuş. Yaşamaya verilecek en güzel tepkidir delirmek. Hayatıma bir kız girmiş, nasıl desem? Sanki ben çıkmışım kendi hayatımdan, O kalmış geriye ama şimdi? O'da gidiyor. Takside onu ilk gördüğüm günden beri, ben sadece onun için nefes almışım. Yaptığım herşeyi onun için yapmışım. Bütün kavgamı onun için vermişim. Kalbim, sadece O var diye atmış...
insan neresi ile aşık olur? Kalbiyle mi? O zaman neden deliriyorum? Aklıyla mı? E akıl aşka en uzak şey ya da deliren aklımız değil, kalbimiz o zaman. Kalbi deliren ilk insan olarak, bunda da tarihe geçiyorum. Yaz bakalım,
Yaşadığı sonsuz acı sonucu zayıf yüreği kaldıramayarak kalbini çıldıran P.K. kapatıldığı akıl hastanesinde, aşırı rutubet sonucu verem olarak.. Yazma be oğlum, yazma.. ''
