Her zaman güçlü kalmam gerektiği, özellikle bir kız çocuğu olarak.
Bana ''küçük asker'' diye seslenirdi ve ne zaman güçsüz hissetsem bunun için üzülmek yerine böyle hissettiğim için kendime kızar, zayıflıklarımla başa çıkamayacak kadar aciz olmadığımı kendime kanıtlamak için gördüğüm her şeye saldırırdım. Zaman aktı, belki beni biraz hırçınlaştırdı, ama boyun eğmeyen, doğru bildiğinden şaşmayan, her zaman adaleti sorgulayan ve beni daha özgür, cesur kılan bir yere getirdi. Burada mutlu muyum, evet. Artık eskisi kadar zor değil, önceden babam beni sevsin diye üstlendiğim rol şimdi benim gerçeğim oldu. iyiki oldu. Babasının prensesi değil, babasının en güvendiği askeri olarak yetişen tüm güçlü kızlara selam olsun.
