Saçmadır aslında. Saçma olan dert anlatmaktır insanlara.
Çünkü amaçları derdine derman olmak değil, gözünde akıllı kişi konumuna erişmek. Halbuki gözümde hiçbir zaman o yere gelemeyeceksin, senden zekice sandığın tespitlerini istemiyorum. Sadece kustuklarımı yut ve her şey yoluna girecek de.
Bir de şey var: sen nasıl böyle olursun? Nasıl üzülürsün?
Gözünde beni koyduğu yere bak. Niye amk ben insan değil miyim? Ben demirden mi yapıldım? Kalbim yok mu? Hep mi güleceğim ya da hep o umursamaz insan mı olacağım?
Yıllardır aynı terane. Sonuç aynı, derdimi anlatırken bile en sonunda karşımdakine olayın özünü ve aslında ne düşündüğümü bilal'e anlatır gibi anlatırken buluyorum. Çünkü anlamıyorlar, yoruluyorum.
Ama kağıtlar öyle mi? Kağıtlar susar ve dinler. Yormazlar, egoları yoktur.
Bu yüzden yazmak dert anlatmaktan mantıklı. Bence.
Edebiyatın yetimleri de böyle doğuyor.
