Tanrının belalarıydı bunlar. Doymak nedir bilmiyorlardı, tanrının bütün nimetlerine rağmen içten gelerek şükür etmiyorlar hala başkalarının nimetlerine bakarak tanrıya sitemde bulunuyorlardı.
Başlarda bu güruhun ruhunun bir gün doyacağını düşünen tanrı ne istiyorlarsa verdi, verdi, verdi, verdi.
Tanrı yorulmazdı ama insandan bir şeyler almadan bir seyler vermekten haz etmezdi.
Bu yüzdendi en sevdiği peygamberine peygamberlik vermeden önce anne ve babasını alması. Bu yüzdendi toplumun kalbine iman ateşi vermeden üç oğlunu alması.
Bu güruhtan da bir şeyler almaya başladı tanrı. Ama bu adamlar buna dayanamadi ve telef olmaya başladı.
işte tanrı bu adamlara dayanabilmeleri için gözyaşı verdi. Artık ağlayarak dayaniyorlardı bir şeylere.
Ağlayarak dua ediyorlardı.
Almaya devam ediyordu tanrı, en sevdiklerini sevebileceklerini umutlarını hayallerini bir bir ailesini malını güzelliğini yaşama sevincini...
Ne kalplerindeki boşluk, ne kaybedilenlerin ve kaybedilecek olanlarin yüzünden akan gözyaşı, ne bitmeyen mutsuzluk ve umutsuzluk hâli bunlarin sucuydu.
Bu kadar masumken bir de Tanrı almaya başlayınca
Kaçılan insanlar olduk.
Daha çoğuz aslinda ama malum aylardan kasım, hava karanlık. Birilerimiz bir yerlerde oturup tavuk döner yemekle meşgul.
