Düşünceler birbiriyle yarışıyor bazen, büyük curcuna çıkıyor. Ayırt edememeye başlıyorsun hangisi siyah, hangisi kırmızı. Zihninde bir meydan dayağı. Kaşarlanmış fikirlerin sağduyunu ikna çabası. Hepinize tavım, sadece susun diyesin geliyor. insan kendi aklıyla konuşur mu?
"Konuşur aslında benim kendi aklım en iyi dostum ve en azılı düşmanım. Kaybetmekten en korktuğum ve bir anlığına kaybetsem huzura ulaşacağım şeysin sen aklım." diyorsun.
Ve Yine aklınla konuştuğunu fark ediyorsun. Susturmak istediğiyle bir ömür kapısız odaya hapsolmuş bir konuşmacısın. Diyalog iki kişiliktir, bu da senin hayatının paradoksu haline geliyor.
Bunu anladığın anda tavanla cüretkar bakışmalar başlıyor.
Ve sıradan insanlar buna tavanı izlemek diyor.
