Ertesi gün 3 sınav var diye Hiç uyumadan sınavlara girmeyi planlayıp gece boyu ders çalıştım. Sabah 5 gibi yorgunlukla birlikte kanepeye uzanıp bir sigara yaktım. Aynı anda telefondan Müslüm'den "Küskünüm" şarkısını açtım.
"Yaşamak içimden gelmiyor artık. Öylesine dertli öyle üzgünüm. Bu dünya hiçbir tat vermiyor artık. Aldığım nefesle cana küskünüm." Diye girdi baba. O sırada kanepe ileri geri gitti avize delirdi. Benim aklım da uçtu. Bursa'da deprem olmuş. Bizim ev legolardan yapılma olduğu için fena hissettik haliyle. Küçüklükten beri korkarım depremden. Erkenden evden çıkıp parka oturdum. Evde durasım gelmedi. Sonra sınav saati yaklaşıyor diye Kıztaşı istikametinden Vezneciler'e yürümeye başladım. Tam Saraçhane civarındayken büyük bir gürültü duyuldu ve allahin her günü okula giderken geçtiğim yol -ki hep burada bir bomba patlayacak diye düşünürdüm- üzerinde bomba patladı.
O şarkı üzerine yaşadığım bu iki olay nedense bana ilginç gelmiştir. Birkaç kez müzik dinlerken bombanın patladığı yerden geçtiğimde oynatma listem rastgele bir şekilde o şarkıyı açtı ayrıca. insan bi tuhaf oluyor.
Bu olay üzerinden 4 sene geçti ve geçenlerde ev arkadaşım tam bu şarkıyı açtığı sırada Silivri'de deprem oldu. Bütün istanbul altına sıçtı korkudan biliyorsunuz.
Ulan çok güzel şarkı ama açmaya korkuyorum artık. Bunu neyle açıklarım bilmiyorum. Tuhaf gerçekten.
