These poems do not live: it's a sad diagnosis.
They grew their toes and fingers well enough,
Their little foreheads bulged with concentration.
If they missed out on walking about like people
It wasn't for any lack of mother-love.
O I cannot explain what happened to them!
They are proper in shape and number and every part.
They sit so nicely in the pickling fluid!
They smile and smile and smile at me.
And still the lungs won't fill and the heart won't start.
They are not pigs, they are not even fish,
Though they have a piggy and a fishy air -
It would be better if they were alive, and that's what they were.
But they are dead, and their mother near dead with distraction,
And they stupidly stare and do not speak of her.
______________________________________________________
Ölü Doğmuş
Yaşamaz bu şiirler: hüzünlüdür bu teşhis.
Yeterince büyütmüşler ayak ve el parmaklarını,
Yoğunlaşmaktan şişmiştir küçük alınları.
Dolanıp dururken yitmişlerse insanlar gibi
Görmediklerinden değil anne sevgisini.
Ah açıklayamıyorum onlara ne olduğunu!
Biçimleri ve sayıları ve bütün parçalarıyla uygunlar.
Salamura sıvısında öyle hoş otururlar!
Gülümseler bana ve gülümserler ve gülümserler.
Fakat gene de dolmayacak ciğerleri ve atmayacak yürekleri.
Domuz değiller, balık bile değiller,
Kendilerinde bir domuzun ve bir balığın edası olsa da –
Yaşasalardı daha iyi olurdu, ve bunun için vardılar.
Fakat ölüler şimdi, ve anneleri ölüme yakındır umutsuzlukla,
Ve aptalca bakıp dururlar ve konuşmazlar anneleri hakkında.
