Kitabın adı tam olarak neydi hatırlamıyorum ancak şu cümle çok hoşuma gitmişti;
''Bana ağlamakla bitmeyecek geceler bıraktın.'' Beni bana anlatan tek cümle olabilir, kendimi tanıyamaz olduğum zamanlarda böyle tutundum hayata. Geceleri kendi kendime zarar verip uyutmayan ben değildim, sendin. Bana bunu yapmak eline ne geçirdi hiçbir fikrim yok ama yine de bunu başka hiç kimseye yapma çünkü çok can yakıyor. Seni seninle bırakıyorum günün birinde dönersen, seninle senin olmam artık her şey için çok geç. Hep ben üzüldüm artık sıra sende güzel gülüşlüm. Belki artık ağlatmak yerine ağlamayı denersin..
