gereklilikler olarak nitelendirince; pişmanlık boyutu serçe parmağımın tırnağını geçmiyor..
"ama o kendimi tanımlayabilmem için gerekliydi!"
ellemekle olmuyor bu işler. vücut işte.. şaşkınlık uyandıran bir şey. göbek deliğinin ne kadar muhteşem göründüğünü kaç kişi fark edebilir ki? ve bakış açısı.. ve et parçasından öte olduğunu anlama süreci..
-döndün mü kendine?
-evet
-ya sonra?
- içlendim
-şimdi nasılsın?
- eh işteden hallice, içlice..
"ama o anlayabilmem için gerekliydi!"
tuttum da kavramayı beceremedim. öfkem, hırçınlığım.. dizginlenemeyişim merak uyandırmış olmalıydı. en garibi; herkesi çözüp kendini anlayamamak. ben bunu hiç beceremedim.
-emin misin?
-beceremedim işte.
-en azından denedin, şimdi nasılsın?
-huzurlu..
"ama o oyuna girebilmem için gerekliydi!"
kendinize benzettiniz beni de. mor ağacları gördüğümde bıkmadan gülümsemek istiyorum, yollar düşlemek istiyorum. rahat bırakır mısınız?
-bilerek, isteyerek girdin bu oyuna; farkında mısın?
-duymak istemiyorum seni.
-yitirdiklerin olacak elbette, dirilmeye hazır mısın?
-biraz zaman diliyorum.
- ama serçe parmağının tırnağı çok kısa ellerin dombik olsa da..yok gibi bir şey.
-pişman değilim.
-şimdi nasılsın?
-yalnız..
