Toprağa karışmak, gökyüzüne savrulmak, denizin sırtında uzaklara gitmek...
kim bilir nasıl anlamlar yükledi bu olaya, ne anlamı vardı onun için Yakılma merasiminin.
ilk insan Adem'in oğlu kabil habil'i öldürünce cesedin başına diz çöküp saatlerce bekler.
Bir anlık öfke ile öldürdü kardeşini, ama yerde yatan kardeşi onun şimdi ise ruhu bedeninde değil ama bedeni bu dünyada. Ne yapacaktı bunu. Bıraksa gitse kurtlar kuşlar parçalayacak.
Kalkamadı başından.
O anda bir karganin yeri eseledigini gördü. Yanında ölmüş başka bir karga.
Yazıklar olsun bana, şu karga kadar olup da kardeşimin cesedini gömmekten de mi aciz kaldım! Diye dövündü. Eşeledi toprağı.
Ölülerin gömülmesi islamiyetten çok önce olan tek tanrılı olmayan, putperest, ateşe inan topluluklarda bilen yer yer görülen bir gelenek.
Bedenini sürüngen hayvanlarin parçalamasini değil de yakılmasını isteyen insanin inancı yargılanmamalı.
Korkular bazen ölürken bile yakasını bırakmaz insanın
