https://galeri.uludagsozluk.com/r/1935278/+
Kahramanımız Don johnston “t” ile* senelerce don juan gibi yaşamış kadınların kalbini çalmış ama hiçbirine bağlanmamıştır. Bir gün, son sevgilisinin de onu terk ettiği sırada, eski kız arkadaşlarının birinden gelen ve 19 yaşında bir oğlunun olduğunu öğrendiği imzasız pembe bir mektup alır. Don, aynı zamanda amatör bir dedektif olan komşusu Winston’ın ısrarıyla çocuğun annesi olabilecek kadınları “yoklama” için bir yolculuğa çıkar. Mektup pembe kağıda daktilo ile yazılmıştı ve o da onlara pembe çiçekler alarak tepkilerini ölçecek, daktilo gibi, birtakım ipuçları arayacaktı.
Film aslında tekrarlayan birçok aktiviteden oluşuyor, bir gün ile bir sonraki gün arasında çok az fark var. Bir hayat, değersiz bir dünya, anlam ve amaçtan sıyrılmış hiçlikte akan bir yaşam ve değişime direnen bir adamı izliyoruz. Yolun sonunda varsayımsal oğlu ve annesi olan isimsiz mektubun yazarı hakkında hiçbir şey keşfetmez belki, belki de bu saçma bir arayıştan başka bir şey de değildi fakat hem varoluşsal hem de etik ikilemlerin ortaya koyulduğu bu filmi felsefi bir yorum niteliğinde okumak, bir deleuze yorumu, nietzsche'nin bengi dönüşünü ve hiçliğini görmek mümkün.
Filmde etiyopyalı mulatu astatke’nin müziğinin kullanılması da tekrarlama ve yansıtmaya ritim ile vurgu niteliğinde olsa gerek.
Son olarak final sahnesinde beliren bir araba ve arabanın camından sarkan bir adam görüyoruz. Kendisi bill murray’nin gerçek oğlu homer murray idi.
